“Wat is er toch met me? Ik ben er allang overheen! Maar waarom kan ik dan toch ineens zo boos worden om iets heel kleins? Terwijl dit er niets mee te maken heeft?”
We zijn als mens allemaal geneigd om weg te rennen voor onze pijn. Of om het te overschreeuwen of te onderdrukken. Maar ons lijf en onze geest laten zich niet beetnemen. Een tijd lang kun je dingen ontwijken of “parkeren”, en doorgaan met je leven. Dit werkt soms zó goed, dat je niet eens meer weet wat er allemaal op je inwendige parkeerplaats staat. En zo wordt je parkeerplaats voller en voller. Omdat je dit negeert en door blijft rennen wordt je incasseringsvermogen steeds kleiner. Het minste of geringste wordt dan de welbekende druppel. Je wordt boos om een pietluttig ding, maar in jou haakt veel aan vanaf de parkeerplaats. En al die geparkeerde, pijnlijke dingen gaan mee reageren: je ontploft.
Ik vergelijk het ook wel eens met het onder water houden van ballen. Je leeft door en geniet zelfs, maar ondertussen moet je verschillende ballen onder water houden. Pijn, verdriet, onverwerkte emoties...
Het onder water houden van ballen kost energie en alertheid: de ballen mogen immers niet hun natuurlijke gang naar boven maken. Maar dan gebeurt er iets, waardoor er één bal aan je aandacht ontsnapt. Gevolg: de bal schiet met een rotgang naar boven! Niet zachtjes en gecontroleerd, maar met een ontembare snelheid, en vaak op een moment waarop het jou totaal niet uitkomt.
Kijk eens naar je inwendige parkeerplaats. Naar alle ballen die je onder water houdt. Misschien is het goed om eens met een ander te praten over hoe vol het in jou is, en wat er nou precies op je parkeerplaats staat. Kijken naar wat je onder water aan het duwen bent en waarom. Om dan op een gecontroleerde manier en op een door jou gekozen moment, de ballen naar boven te laten komen. Ze dan los te laten en te ontdekken dat de ballen rustig op het water blijven drijven.
Opruimen! Om zo met nieuwe energie en een opgeruimd hoofd verder te mogen gaan!
Amanda
Reactie plaatsen
Reacties