Onder ideale omstandigheden zal een appelboom uitgroeien tot een sterke boom, en zal het prachtige, volle, lekkere appels voortbrengen. Met water, zon, en eventueel de goede zorg van de tuinman, zal de appel mooi rond worden. En zo willen wij als mens de appel het liefst. Willen we een appel kopen en we zien een ingedeukte, misvormde appel liggen, dan kiezen we deze niet. Maar gaan voor de volmaakte appel.En toch… Als we hier nu eens anders naar leren kijken? Als we leren begrijpen waarom de appel zo scheef gegroeid is? Ooit heeft de appelboom bloesem gedragen en op de plaats van het bloemetje kwam een heel klein appeltje. Dit appeltje ging groeien, omdat het voldoende voeding kreeg. En als niets het in de weg staat, zal de appel uitgroeien tot een mooie volle appel, precies zoals het bedoeld is. Maar wat als de ruimte beperkt is en er bijvoorbeeld een tak in de weg zit? De appel wil groeien, dus met alle kracht die het bezit zoekt het ruimte om door te groeien. En de ruimte die de appel vindt, bepaalt dan zijn groeirichting. Soms zal het duwen tegen de tak, waardoor de appel wel groeit, maar een dikke, platte appel wordt. Soms zal het erom heen groeien, waardoor het een misvorming krijgt. Maar wat een kracht en doorzettingsvermogen! Wat een wonder!

“Je bent uniek”“Je mag er zijn”“Niemand is zoals jij”Prachtige woorden, mooie kreten. Soms zijn deze zo passend en welkom, maar soms ook lijken ze zo leeg.

Onze natuur zit vol prachtige geheimen. Geheimen die staan te springen om door ons (her)ontdekt te worden. Wie de tijd neemt om stil te staan, te observeren, tot zich te nemen, zal ontdekken dat de natuur ons zelfs veel levenslessen leert.Vergelijk een pasgeboren baby met vruchtbare, zwarte grond: klaar om van alles in te zaaien. Als de baby mag opgroeien bij liefdevolle ouders zullen er mooie dingen gezaaid worden en zullen er mooie dingen groeien. Tot de dag dat er iets gebeurd: het kind wordt pijn gedaan – het opgroeiende plantje krijgt een storm te verduren en knakt. Of misschien staat er wel iemand met zijn grote voeten op het tere, ontluikende plantje. Wat doen we dan?Wat doen we als wij zélf te maken krijgen met pijn, verdriet, afwijzing, verlies? Gauw weer opstaan en verder gaan? Negeren? Of maar blijven stilstaan bij wat er mis ging?Of gaan we zorgen voor dat platgetrapte plantje? Geven we het water? Zonlicht? Een klein bamboestokje waaraan het kan vasthouden als het probeert overeind te komen?

We zijn als mens allemaal geneigd om weg te rennen voor onze pijn. Of om het te overschreeuwen of te onderdrukken. Maar ons lijf en onze geest laten zich niet beetnemen. Een tijd lang kun je dingen ontwijken of “parkeren”, en doorgaan met je leven. Dit werkt soms zó goed, dat je niet eens meer weet wat er allemaal op je inwendige parkeerplaats staat. En zo wordt je parkeerplaats voller en voller. Omdat je dit negeert en door blijft rennen wordt je incasseringsvermogen steeds kleiner. Het minste of geringste wordt dan de welbekende druppel. Je wordt boos om een pietluttig ding, maar in jou haakt veel aan vanaf de parkeerplaats. En al die geparkeerde, pijnlijke dingen gaan mee reageren: je ontploft.